Wie is……Ieneke Voets

Dank je wel Ed voor het doorgeven van de pen. Voor de tweede keer in mijn Running Elst loopbaan heb ik de eer een stuk te mogen schrijven over hoe hardlopen een groot onderdeel is van mijn “levenswijze”. Ed ik zijn beide leden van het eerste uur en hebben in het begin in dezelfde groep gelopen. Hierdoor heb ik een zwak heb voor hem denk ik. We kennen elkaar nu zo’n 10 jaar. Inmiddels ben ik in de klassementen gevorderd van “vrouwen senioren” naar “vrouwen 35”; dat was wel een momentje.

Zoals Ed schrijft ken ik ook periodes met blessures. Gelukkig ligt die tijd achter me. Wat ik ervan geleerd heb is om beter naar mijn lijf te luisteren en signalen serieus te nemen. (Ga naar de lezing van de Sportarts!) Ik was iemand die door pijntjes heen liep en resultaatgericht was. Dat laatste zit er nog in, maar doordat ik bij 0 moest beginnen heb ik geleerd dat hardlopen voor mij een levensbehoefte is, die zwaarder weegt dan het resultaat op de korte termijn. Dat heeft mij rust gegeven. Het gekke is dat in mijn hoofd was gaan zitten dat ik altijd een zwakke plek zou hebben bij mijn knie. Daardoor was ik terughoudend in het uitbouwen van trainingen en afstanden. Ik heb gemerkt dat ik meer kan dan ik dacht. En dat geloof in mezelf minstens net zo zwaar weegt als mijn fysieke gesteldheid. Als ik niet loop mis ik iets essentieels. Lopen is voor mij een vorm van meditatie, lopen is onderdeel van mijn manier van leven, waarbij ik mijn hoofd leeg kan rennen; levensvragen overdenk en mijn soms aanwezige zwaarmoedigheid kan verlichten.

Daarnaast is hardlopen een behoefte die mijn vriend Marcel en ik delen. Het verbindt ons. De afgelopen jaren verlegden we ons hardloopgrens van wegwedstrijden van 5 kilometer naar de halve marathon. Wij liepen altijd al trails tijdens onze (verre) reizen, zoals de Trolltunga in Noorwegen; verschillende routes in Canada en de Bright Angel trail/ Kaibab trail in de Grand Canyon in America. Daarbij kwam nog het enthousiasme van clubleden over georganiseerde trails, en daardoor hebben we ons vorig jaar ingeschreven voor de Eigertrail in Zwitserland; we kozen voor de afstand van 51 kilometer met 3000 hoogtemeters. De weg hiernaartoe was er een van uitersten. We hebben verschillende trails in Nederland gedaan als oefening. Hierbij ervoer ik euforie als ik merkte dat ik flinke afstanden door prachtige omgevingen kon overbruggen; met mentale breakdowns en valpartijen door vermoeidheid. Om daarna juist mentaal sterker te worden omdat ik het toch maar mooi had geflikt. Een week voor de Eigertrail deden we als training de Gornergrat Zermatt halve marathon. Een route waarbij we de Matterhorn steeds in ons vizier hadden. Het was zowel een marteling als een overwinning. Ik had te veel stress in mijn lijf, had last van hyperventilatie. En dan gaat de route ook nog eens alleen maar omhoog. Als je mij toen had gevraagd of ik dacht de Eigertrail te kunnen doen dan had ik je in je gezicht uitgelachen. Toch is het bijzonder te merken dat je als mens een kracht in je hebt. Want het is gelukt om de afstand te volbrengen.

De Eigertrail is een ervaring die ik nooit zal vergeten. Van tevoren kon ik niet bedenken hoe het zou zijn. We hadden een schatting gemaakt dat we er 10 uur over zouden doen. Maar zo’n schatting zegt niks, want je voelt en ervaart het niet op zo’n moment. Er gebeurde iets in de aanloop ernaartoe, waardoor ik een vastberadenheid kreeg en er een knop omging. Ik dacht “dit ga ik doen”. Op moeilijke momenten tijdens de trail kwam er een oerkracht naar boven. Het was een heel bijzondere ervaring. Marcel en ik liepen de gehele route samen en zijn samen gefinisht. We hebben ondanks de fysieke inspanning zó genoten van de prachtige natuur.

En nu…Omdat ik nu al zoveel kilometers in de been had is er een volgende uitdaging in het vizier. Op 7 april loop ik mijn eerste marathon in Rotterdam. En als Kipchoge het kan (ietsje sneller dan ik), kan ik het ook! Daarna gaat de volle aandacht naar onze pup Holly. Ons hardloop- en trailmaatje in spé. En natuurlijk blijf ik trainen bij Running Elst; de leukste en gezelligste hardloopvereniging van Elst! Daarnaast zit ik in het bestuur van de Overbetuweloop. Ik hoop dat jullie allemaal meedoen aan de leukste loop van Elst!

De pen geef ik graag door aan Harold van Beugen. Hij kent veel lopers binnen de club en zet zich daarnaast ook in voor de club en de Overbetuweloop.