Ed Kamps

Wie is….Ed Kamps

He he , eindelijk mag ik dan ook een keer een verhaaltje schrijven… Daar heb ik nou 10 jaar op moeten wachten. En weet je wat het dan nog het meest bijzondere hieraan is? 

Dat ik de pen door heb gekregen van een Runner die zelf nog geen half jaar lid is van onze vereniging… Dat uitgerekend deze Runner mijn talent in een oogopslag gezien heeft stemt mij natuurlijk tot vreugde en maakt meteen van haar een superscout. Wat een aanwinst voor Running Elst !

Na deze loftrompet op Charlotte moet ik helaas meteen ook even en paar kleine correcties aanbrengen op het stukje dat ze heeft geschreven. Ze zou de pen doorgeven aan Ed van de Kamp die na afloop van de krachttraining van Alex nog even 10 km ging hardlopen… Shit dacht ik, dan bedoelt ze toch iemand anders blijkbaar, en weer zag ik de pen aan mijn neus voorbij gaan. Want tja, ik heet immers helemaal geen Ed van de Kamp maar ‘gewoon’ Ed Kamps en, hoe graag ik het ook gewild zou hebben, ik heb na afloop van de krachtraining van Alex echt nog nooit 10 km hard gelopen. Daar zorgt hij echt wel voor hoor, maak je maar geen illusies…

Maar omdat er een sprankje hoop in mij bleef door sudderen heb ik heel voorzichtig ( zeg maar stiekem) nader onderzoek verricht en wat bleek: ik was toch de persoon die zij gescout had ! Dus mocht ik toch echt eindelijk mijn stukje schrijven!  En ja wat betreft die verkeerde naam en die nooit gelopen 10 km, och een kniesoor die daar op let en bovendien is Charlotte echt pas heel kort bij onze vereniging. Het zij haar vergeven. Het belangrijkste is in ieder geval dat zij mijn talent(en) goed heeft gezien. Klasse !

Ik realiseer me plotseling dat ik inmiddels al wel een behoorlijk lang intro geschreven heb en bijna nog niets over mijn hardloop carrière heb verteld. Hoeveel woorden mag zo’n stukje eigenlijk bevatten ? Zijn daar richtlijnen voor Werner ? Mensen die mij goed kennen zeggen eigenlijk altijd dat ze het liefst maar mijn ‘samenvatting ’ lezen en dat zegt natuurlijk genoeg..

Een andere mogelijkheid om iets meer over mezelf te vertellen is misschien om de pen aan mezelf door te geven…? Omdat ik echter niet weet hoe de spelregels in deze precies zijn durf ik dat toch niet helemaal aan en bovendien loop ik het risico dat mijn medelopers mij gaan betichten van arrogantie of zelfvoldaanheid  en dat is wel het laatste waar ik mezelf in herken.

Dus gauw nog iets over mezelf (als jullie het niet genoeg vinden en nog meer willen weten moeten jullie dat maar aan Werner kenbaar maken). Hoezo niet arrogant ?

Ik ben dus Ed, heb mijn leven lang in de sector Zorg en Welzijn gewerkt en ik loop al tientallen jaren hard. Ik ben vooral gaan hardlopen omdat het zo’n positieve invloed op mijn humeur/stemming had. Ik neig van nature een beetje naar somberheid maar na een flinke 10 km is daar geen spoor meer van te bekennen! Kan geen psycholoog of psychiater tegenop, geloof me. Ik heb heel erg lang in m’n eentje gelopen en het lopen mezelf dus ‘aangeleerd’. Ik liep gemiddeld zo’n 3 keer per week 10 km en het gevoel dat ik na afloop van zo’n rondje had omschrijf ik het beste als ‘ ‘t is net of je de wc doorgespoeld hebt ‘. Heerlijk helder en licht in je hoofd, alle ‘troep’ eruit.  Hardlopen was dus gewoon een onderdeel van mijn leven, een ‘way of living’.

In 1995 ben ik bij loopgroep Huissen gaan trainen en heb daar het nodige bijgeleerd, zeker weten. In 1996 heb ik de marathon van Rotterdam gelopen ( 3.33.33 > niet slecht voor een amateurtje hoor) en in ’97 de marathon van Leiden ( 3.43.29 > weinig vooruitgang geboekt in dat jaar dus ha, ha.)

Marathons, en zeker de voorbereiding die zo’n loop vergt, blijken  teveel van mijn gestel te eisen, ik krijg er echt gewrichtsklachten van, om over de impact die het ( trainen) op je gezinsleven heeft, maar te zwijgen.

Na een paar jaar Huissen ben ik weer voor mezelf gaan lopen op de oude vertrouwde manier tot ik er in 2007 om voor mij onduidelijke redenen op enig moment gewoon de balen van kreeg en ermee kapte. Ik liep niet meer hard, had er gewoon geen zin meer in.. Ik dacht op dat moment dat het ‘vanzelf’ wel weer een keer zou gaan kriebelen en ik het weer op zou pakken. Vreemd genoeg kwam die kriebel niet voorbij en pas op het moment dat ik in de krant las dat er in Elst een loopgroep zou gaan starten realiseerde ik me: als ik me nu niet aanmeld

dan ga ik nooit meer hardlopen… Misschien had ik wel een soort stok achter de deur nodig ?

Zo gezegd zo gedaan en nu loop ik inmiddels al weer zo’n 10 jaar bij Running Elst en behoor ik dus wat de club betreft tot de lopers van het eerste uur. Nooit, ik zeg nooit, geen spijt van gehad ! Hartstikke fijn en stimulerend om lid te zijn van Running Elst! Ik weet zeker dat iedereen dit herkent:

als je geen lid bent van een loopgroep en het is slecht weer, dan is de kans groot dat je niet gaat hardlopen, maar als je wel lid van een loopgroep bent en het is slecht weer dan is de kans vele malen groter dat je wel gaat lopen..

Over mijn ‘carrière’ bij Running Elst! zou ik nog wel een paar pagina’s kunnen schrijven maar ik vind het al heel knap van jullie als je dit hele stuk hebt kunnen doorworstelen dus ik stop er nu echt mee.

Mocht je echter doodop zijn na het lezen van mijn stukje dan heb ik een goed advies: ga ff lekker hardlopen joh, knap je helemaal van op !

Oh ja, zou ik bijna vergeten de pen door te geven…De pen geef ik met groot genoegen door aan Ieneke Voets , een collega hardloper van het allereerste uur, voor wie ik groot respect en bewondering heb. Ze heeft de nodige tegenslagen ( blessures) gehad maar een prachtige carrière doorgemaakt bij Running Elst! Ze loopt inmiddels een fantastische 10 km maar verbetert regelmatig haar PR.

Bovendien is het gewoon een ontzettend aardige meid !  Ieneke, succes !

Groet Ed